پروژه 24

یکی از مسائل مطرح در مهندسی ژئوتکنیک و در زمینه روسازی راه، بهسازی خاک یعنی اصلاح یک یا چند خاصیت مکانیکی خاک می باشد. گاهی خاکهای رسی به علت مشخصات فنی نامطلوب یا دارا بودن مقادیر قابل توجهی املاح نمکی و گچی، از ویژگی های لازم جهت استفاده در بستر راه برخوردار نمی باشند. همچنین افت چشمگیر مقاومت و تورم خاکهای رسی ناشی از افزایش درصد رطوبت، اهمیت تشخیص و بهسازی آنها را دو چندان نموده است. با توجه به حضورگسترده خاکهای رسی در سطح کشور و مشاهده مشکلات متعدد در بستر پروژه های عمرانی، نیاز به بهبود خاک طبیعی قبل از ساخت، کاملاً احساس می‌شود. جایگزینی مصالح سنگی در کارهای عمرانی یک روش موثر در بهسازی خاکهای رسی به شمار می آید. این روش در راهسازی به منظور بهبود کیفیت مصالح بستر بکار می رود. نتایج تحقیقات نشان داده است که افزودن سنگدانه به خاک رس موجب بهبود خصوصیات مهندسی خاک (بویژه باربری خاک) می‌گردد. هدف اصلی از تحقیق حاضر، بررسی و مقایسه تاثیر جایگزینی شن و ماسه بر باربری خاکِ نرمِ رسیِ نمکی بوسیله آزمایش CBR بوده است. لذا ابتدا با استفاده از آزمایش تراکم، رطوبت بهینه و وزن مخصوص خشک حداکثر برای درصدهای مختلف افزودن شن و ماسه به رس بدست آمده و در مرحله بعد آزمایش CBR به منظور بررسی تغییرات باربری و تورم انجام شده است. به ازای افزایش درصد سنگدانه، نتایج نشان نشان داده است که: وزن مخصوص حداکثر افزایش، رطوبت بهینه کاهش، و افزایش باربری و تورم کاهش یافته است. همچنین جایگزینی شن نسبت به ماسه نتایج بهتری را نشان داده است. برای مدلسازی بهسازی و تحلیلهای عددی به مدول تنش-کرنش نیاز بود. بنابراین اهداف جانبی تحقیق بررسی تغییرات سختی و مقاومت در درصدهای مختلف تراکم و سنگدانه با استفاده از آزمایش تک محوری بوده است. نتایج در درصد تراکم ثابت حاکی از افزایش مدول تنش-کرنش، کاهش چسبندگی و کاهش کرنش نهایی به ازای افزایش سنگدانه بوده است. در درصد تراکم های مختلف نیز افزایش رطوبت تراکم موجب افزایش کرنش نهایی، کاهش مدول و چسبندگی گردیده است.